De wc
Rene van Densen De wc is inderdaad de trap op. Dan links, een deur door, dan de tweede links, nog eens links, rechts een deur door, nog eens rechts. Op de terugweg weet ik wel de weg inmiddels, alsof ik er al jaren gereisd heb.
Lees meer
Jeuk
Ik vraag of hij nog weet waarom ik ooit ben begonnen aan die poëzie. Hij stopt met mijn bundel doorbladeren en zegt dat hij niet eens weet wie ik ben, meneer. Dat puntje moet ik hem dan gunnen, maar het is geen wedstrijd. Ik ken hem immers ook niet.
Lees meer
De ziekte, niet hij
Een vrouw zegt dat ze zich voorhoudt: het is de ziekte, niet hij. Ze zegt het enkele minuten later nog eens. En nog eens. Ze staat aan een infotafel over dementie. De organisatie zag: beurs voor poëzieliefhebbers, daar mogen wij niet ontbreken. Als ik rondkijk: een betere doelgroep-inschatting dan de mijne was.
Lees meer
Dichtbundelbeurs
Ik zit op een dichtbundelbeurs. Mijn boekjes liggen op mijn tafel. Er zitten prijsstickers op. Dat beperkt de vragen van de bezoekers, en hoeveel ik moet nadenken. Ik heb voorgedacht.
Lees meer
Recensie “Als Een Ravijn Een Richting Is”
Anton Voloshin publiceerde een recensie van Als Een Ravijn Een Richting Is, en daar ben ik hem super erkentelijk voor. Want het persbericht is uiteindelijk niet opgepikt en ik had veel van deze bundel verwacht, waar ik ook serieus hard aan gewerkt heb. En de speelkaarten natuurlijk al helemaal. Maar het feit is: zelf dingen uitgeven is steeds moeilijker en al zeker als je als dichter niet graag op podia springt. Dus dan is extra aandacht van een bevriend schrijfcollega een superlief megagroot hart onder de riem. Ook al betrapt hij mij wel op mijn schrijftrucjes:
De 54 gedichten komen in grote variaties, maar blinken vaak uit in droge humor, melancholische observatie. Nu eens neemt een klankenspel de bovenhand (denk een on-suffe versie van Guido Gezelle), dan weer doet de dichter wat hij het liefste doet: van allerlei naamwoorden en ajdectieven werkwoorden maken.
El Miserable
Wat grappig, schiet het door mijn hoofd. Dat zie je eigenlijk nooit. Cinemaregen. Die overdramatische tuinslangbuien die op straat en hoofdpersonages die door een toepasselijk emotioneel dal gaan, neerkletteren en zelfs terugstuiteren. Hoe zouden ze in woestijnlanden naar zulke filmscènes kijken, vraag ik me dan af. Jaloers ? Vol onbegrip voor het ‘ook dat nog’-reageren van de schermmensen met hun gebroken harten ? Enfin, ik zit er middenin, tenminste, in zo’n cineplensbui.
Lees meer
De Nooit Nooit Radiosjow
Nooit Nooit is, laten we zeggen, een dichter. Die heel veel dingen doet en heel veel optreedt. Ik ken hem, hij stond ook al ooit ‘bij mij’ op het podium Droef.Gent. Onlangs presenteerde hij zijn tweede bundel, die prettig lichtvoetig en zeer de moeite is. Hij is een pretentieloze harde werker en draait ook eens in de twee weken een radiosjow in elkaar op Radio Centraal (Antwerpen). Ik schrijf sjow want show betekent tonen, en er valt niets te zien, maar enfin. Daar kun je ingezonden voorleestracks van diverse dichters horen, al dan niet gemixt met een fijne selectie jazz, altrock en wereldmuziek. Ik heb het nu een paar zaterdagochtenden geluisterd en moet toegeven dat dat een fijne start van het weekend is.
Lees meer
Leve(n)de Schrijvers podcast afl. 4
Op 22 september was ik één van de gasten in de podcast Leve(n)de Schrijvers. Het was in de kelder van het charmante cocktailbarretje Little Red Rooster. Ik had een kameraad meegenomen die het aanwezige publiek verdubbelde. En halverwege de show vloog zijn jas door een kaars in de fik, wat een beetje paniek opleverde. De gastvrouwe, Barbara Van Loo, nam het stokje per deze editie over, maar had nog de initiatiefnemer Louis Vanoo naast zich. Dat voorkwam dat er teveel in de show gemompel uit het publiek was, gecombineerd met ‘uhuh, ja. Ja. Inderdaad. Ja.’ En op 2 oktober werd het geupload en wou ik dat aan de grote klok hangen zodat jullie ALLEMAAL konden gaan luisteren, maar toen was er iets fout gegaan en werd mij gezegd dat ik even moest wachten.
Ik wachtte een maandje, vroeg zojuist eens voorzichtig naar de status, en het was blijkbaar de volgende dag allemaal al gefixt. Dus bij deze kunt u gewoon luisteren. Voila.
Geauto
Stralend zit een jonge blonde vrouw te lachen aan het loket wanneer de automatische deur eindelijk opent en ons binnenlaat. In een rij schuifelen we naar haar toe. Ze vraagt steeds of we een afspraak hebben, en dat is voor ons allemaal zo, daarom zijn we hier op het moment dat de deur opent. Ze wijst naar een groot scherm een meter verder. Daar moeten we onze aanwezigheid bevestigen en dan mogen we naar de wachtzaal.
Lees meer
Zaterdagdeken
Vandaag mag ik onder een deken op de zetel liggen, het is zaterdag, niemand wordt boos. Misschien heb ik morgen een paar dingen niet in huis omdat ik vandaag geen plastic pasje gebliept heb in wat winkels die morgen dicht zijn. Dan ben ik morgen boos op de mij die vandaag onder een deken ligt. Een vriend heeft een kortverhaal doorgestuurd. Ik lees het, tik mijn eerste bevindingen uit en stuur het op. Meteen vraag ik me af of ik niet te bruut of ongeïnteresseerd of onvriendelijk of te weinig steunend of enthousiast of vrolijk of tja, vriendelijk ben geweest in mijn reactie. Het is een zaterdagdekendag en dat was een zaterdagdekenbericht, ik ben te zaterdagdekenig om er een rectificatie of uitweiding achteraan te sturen. De vriend is een lieve begripvolle man en het zal wel het goede keelgat in schieten.
Lees meer